Canan'ın Yaşadığı Dehşet Olay

Benim adım Canan. Yirmi iki yaşındayım. Babam, annem ve kardeşimle beraber yaşıyorum. Daha doğrusu yaşıyordum. Kardeşim şimdi bizimle değil. Yıllar sonra tekrar görebileceğim onu. Buna sebep olan benim. Onun bizden ayrı düşmesine ben sebep oldum.

Şimdi çok pişmanım. Açgözlülük yapmayıp, anneme, babama karşı çıkmayıp dediklerini yapsaydım anlatacaklarım da başımıza gelmezdi.


Bunları anlatırken ve yazarken çok zorlandım. Kaç kez gözyaşlarına boğuldum. Ama anlatırsam bazı insanlara örnek olacağını düşündüm. Belki birilerine faydalı olurdum. Bu yüzden içim kan ağlasa da anlatmaya karar verdim.


Geçen sene yine bu zamanlarda başladı her şey. Babam işsizdi. Günlük işlerde çalışarak kazancımızı sağlıyordu. Kazandığı tüm parayla evi geçindirmeye çalışırdı. Geceleri eve o kadar yorgun dönerdi ki bir çift söz edemeden yatıp uyurdu. Onun bu hali beni ve kardeşimi çok üzerdi.

Kardeşim küçüktü. Okula gittiğinden çalışıp babama evin geçiminde yardımcı olamıyordu. O her baba bende çalışayım, para kazanayım dedikçe babam ona sadece okuması gerektiğini söylüyordu.


Babamsa her sabah daha biz uyanmadan kalkıp iş aramaya giderdi. Bu duruma daha fazla dayanamıyordum. Artık benimde bir şey yapmam gerektiğine karar verdim.


Ne yapabileceğimi düşündüm günlerce. Ben ne yapabilir, nasıl bir işte çalışabilirdim? Elimden ne gelirdi? Babamın parçalanmış ellerini gördükçe evde artık daha fazla oturamayacağımı anlayıp ertesi gün bir şeyler yapmaya karar verdim.

Karşıma çıkacak her işte çalışabilirdim. İnsanların ilk önce görünüşe önem verdiklerini duymuştum daha önce bir yerden, bu yüzden iş aramaya en güzel kıyafetlerimle gittim. Saçlarımı o sabah çok güzel taramıştım.


Evi geçindirecek biraz para kazanmak için değil de davete gider gibiydim. Daha sonradan yaşanacakları bilsem bu hazırlığı asla yapmazdım fakat bilmiyordum bir felakete yaklaştığımı.